یاعلی ابن الموسی الرضا

فرق تجمل گرایی وساده زیستی

​

امام صادق علیه السلام می فرماید: «کَانَ رَسُولُ اللَّهِ ص یُنْفِقُ فِی الطِّیبِ أَکْثَرَ مِمَّا یُنْفِقُ فِی الطَّعَامِ؛ مخارج عطر پیامبر اکرم از مخارج غذای ایشان بیشتر بود‏»(کافی، ج 6، ص 512)

​توصیه ی حضرت علی(ع) به کارگزاران نظام اسلامی

حضرت علی (ع) همواره بر این اصل مهم تأکید می فرمود که کارگزاران نظام اسلامی باید سطح زندگی خود را با سطح زندگی عموم مردم به ویژه اقشار ضعیف، مستضعف و کم درآمد، تنظیم کنند و این مطلب را در مناسبت های مختلف به کارگزاران خویش گوشزد می کردند و اگر اطلاع می یافتند که یکی از عمال و کارگزاران به سوی تجمل خواهی و اشرافی گری حرکت می کند می کوشیدند تا از هر راه ممکن از این کار جلوگیری کنند. چون گسترش روحیه مصرف گرایی و رواج فرهنگ اشرافی گری و تجملات، کارگزاران را به سوی ارتکاب مفاسد اداری سوق داده و زمینه های گسترش فساد اداری در نظام اداری را مهیا می کند.

​شناخت انسان، در شناخت خدا نقشى مهم دارد. قرآن نيز به اين معنا اشاراتى دارد:

وَفِي الأَرْضِ آيَاتٌ لِلْمُوقِنِينَ * وَفِي أَنفُسِكُمْ أَفَلاَ تُبْصِرُونَ؛(1)«در زمين براى اهل يقين نشانه‌هاي بسياري است و نيز در خودتان، آيا نمى‌نگريد؟!»(2)

همچنين، در آيه‌اى ديگر مي‌فرمايد:

سَنُرِيهِمْ آيَاتِنَا فِي الآفَاقِ وَفِي أَنفُسِهِمْ حَتَّى يَتَبَيَّنَ لَهُمْ أَنَّهُ الْحَقُّ أَوَلَمْ يَكْفِ بِرَبِّكَ أَنَّهُ عَلَى كُلِّ شَيْءٍ شَهِيدٌ؛(3)و(4)«به زودى نشانه‌هاي خود را در پيرامون

​امام صادق(علیه السلام) فرمودند:

العبودیه جوهره کنهها الربوبیه؛
عبودیت گوهری است که باطن آن ربوبیت پروردگاری است.
هرگاه انسان به خدا رسید، انسان کامل و مظهر کامل اسما و صفات الهی شده و آینه‌ای می‌شود که ذات حق دارد تجلّی می‌کند. این حقایق در صورتی برای انسان حاصل می‌شود که همه حجاب‌های ظلمانی و نورانی را خرق کرده باشد، در مناجات شعبانیه ـ که مناجات همه ائمه معصومین است ـ می‌خوانیم:
الهی هَب لی کمال الانقطاع الیک وانر ابصار قلوبنا بضیاء. نَظرِها الیک حتّی تخرقَ ابصار القلوبِ حُبُ النّور…؛
خداوندا! مرا انقطاع کامل به سوی خودت عطا فرما، و دیدگان دل ما را به نوری که با آن تو را مشاهده کند، روشن ساز. تا این‌که دیده بصیرت ما حجاب‌های آن نور را پاره کرده، و به معدن عظمت راه یابد، و ارواح ما را به مقام عزّت قدسی تو بپیوندد.

از دیدگاه اهل معرفت، انسان کامل می‌تواند مظهر این مقام الهی باشد و محل مشیه الله شود. یکی از بزرگان در این‌باره می‌گوید:
انسان کامل دارای مقام مشیه الله است، و به تعبیر دیگر مقام او مقام و محل مشیه الله است، و آیه کریمه «یخْلُقُ مَا یشَاء وَیخْتَارُ» و دیگر آیات مشابه آن که در رابطه با مشیّت آمده همه به او صادق است، و این مظهر مشیّت و اختیار الهی، صاحب ولایت کلیه است که برخوردار از رقایق صفات حق تعالی بوده و محل ظهور و تجلّی جمیع اوصاف کمالیه الهی است. پس وجود انسان کامل ظرف همه حقایق و خزائن الهی است و این اسماء، اعیان حقایق نوریه‌دار هستی است، نه اسمای لفظی. لاجرم این مقام دارای ولایت تکوینی است که می‌تواند با اذن و مشیّت الهی در کائنات تصرّف کند، بلکه خود را در خارج از بدن خود ایجاد نماید و موجودات خارجی به منزله اعضای انسان کامل و او به مثابه جان آنهاست، لذا معجزات و کرامات و هرگونه خرق عادت انسان‌های کامل از این جهت است.
پس همان‌طور که بیان شد، انسان کامل که محل مشیه الله است، جان جهان بقوه و کل جهان بدن او به حساب می‌آید، پس نقش و جایگاه انسان کامل در عالم، نقش و جایگاه روح در بدن است، لذا می‌تواند هر نوع تصرّفی را به اذن الهی در زمین داشته باشد.